Παρασκευή πριν του Λαζάρου, 4 η ώρα, φώναζε η Αθανασία με την Κατερίνα από τον λάκκο: αντε κορίτσια Κατερίνα Αθανασία Σοφία Γιάννα μας περιμένει η Κατινα με την Ελπινίκη( να και η Πατρουλα έρχεται και αυτή απο πίσω) στη βρύση πείτε και τη Τούλα άντε νυχτώσαμε..
Η μαμά μας είχε έτοιμα τα καλαθάκια, ψάθινα με λουλουδάκια κορομηλιάς, απο του μάμτζα το σπίτι δυο κουταλιές καλαμπόκι και από ένα αυγό..
Η αδερφή μου στολισμένη με τα καινούρια παπούτσια που της έφερε η νονά της με τα καινούρια μας πουκάμισα και φουστίτσες πράσινες λαμπάντα- πολύ της μόδας τότε- και οι δυο το τσαντάκι στον ώμο σταυρωτά και βουρ στην εκκλησία....
Εκει μαζευόμασταν πάνω απο 30 κορίτσια περιμέναμε τις μεγαλύτερες ,τις Ντίνες συνήθως,να χτυπήσουν την καμπάνα να μας βάλουν στη σειρά απο τις μεγαλύτερες στις μικρότερες να ξεκινήσουμε τον Λαζαρο.. με πρώτη στάση το σπίτι της παπαδιάς...( η οποία παπαδιά ήταν από τις λίγες που εκτός από καλαμπόκι μας έδινε και σοκολατάκι νουαζέτα)
Ακουγόταν σε όλο το χωριό το τραγούδι μας για να καταλάβουν όλοι οτι ξεκίνησαν και φέτος οι Λαζαρίνες: ασπρόμηλο βουλγάρινο βολιουμαι να σε βάψω και αν σε πετύχω στην βαφή πολλές καρδιές θα κάψω,θα κάψω νιες θα καψω γριες .....
Απο της παπαδιάς το σπίτι και μετά σκορπίζαμε σε όλο το χωριό, σε κάθε σπίτι μόλις μπαίναμε λέγαμε: λαζαρινα κουκοτινα βάλε αυγο μες στο καλάθι....οι νοικοκυρές μας δίνανε αυγά καλαμπόκι( άπειρες ποσότητες καλαμπόκι) καμιά καραμέλα και χρήματα οτι ειχε η καθε μια.
Γυρνάγαμε το βράδυ στο σπίτι κουρασμένες και γρήγορα τρώγαμε ( αφού πρώτα μετρούσαμε τα χρήματα τα βάζαμε στον κοκκινο κουμπαρα του ταμιευτηρίου) για να πέσουμε να κοιμηθούμε, αύριο Σαββατο Λαζαρου θα ξεκινούσαμε πάλι με τη σειρά ολα τα σπίτια του χωριού και θα τραγουδουσαμε μονο αυτη τη φορα- χωρις καλαθια- οτι μας ελεγαν οι νοικοκυραιοι...πάνε χρόνια που έχω να ακούσω την καμπάνα να με καλεί στην εκκλησία να παίξω το Λάζαρο..
πάνε χρόνια που δεν άκουσα τραγούδια λαζαριάτικα ,αλλά όσος καιρός και να περάσει δε θα ξεχάσω ποτέ την αναμονή να ερθει ο λαζαρος τα όμορφα ρούχα που μας φόραγε η μητέρα μου και εκείνο το καλαμπόκι που οσο το βαριόμουνα τότε και τι δε θα έδινα για μια και μόνο κουταλιά σήμερα..ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
