αυτό το ήξερες;

έχουμε και μεις μερικά παράξενα στο χωριό ..πολλά από αυτά δεν ξέρω πως ερμηνεύονται καθώς όσες φορές ρώτησα γιατί η απάντηση ήταν πάντα η ίδια : ε τι γιατί ,δεν κάνει..ας δούμε μερικά λοιπόν:
Όταν γεννιέται ένα παιδί οι γιαγιάδες το ασπρίζουν δλδ του δίνουν μια λευκή πετσέτα και σε ένα αλουμινόχαρτο ψωμί με  ζάχαρη  λέγοντας: να μη σου λείψει το ψωμί από τη ζωή σου να είναι γλυκιά..το ψωμί αυτό το τρώει η μητέρα μετά ( το ξέρω μου το έκανε η γιαγιά η τσιλιλού καθώς γέννησα και πρόσφατα)
Όταν το παιδί βγάζει το πρώτο του δόντι το χτυπάμε λίγο με ένα δαχτυλίδι για να είναι γερό και σιδερένιο..
Όταν πάλι το παιδί μεγαλώνει και αλλάζει δοντάκια τα πετάμε στα κεραμίδια λέγοντας : να κουρούνα κόκαλο και δώσμου σιδερένιο..
Όταν η γυναίκα θηλάζει να μην αγναντεύει α΄πο το παράθυρο γιατί της κόβεται το γάλα..
Να μη κόβουμε τα νύχια μας το βράδυ και το Σάββατο ( δεν κααανει)
Ν α προσέχουμε να μη μείνουμε τελευταίοι στην πομπή του επιταφίου γιατί θα πεθάνουμε ( εγώ πάντως ζω και βασιλεύω)
Να μην πετάμε τα ψίχουλα του τραπεζιού το βράδυ ( δεν κααανει)
Να μην κουτσαίνουμε μέσα στο σπίτι ( δεν κααανει)
Να μην κρατάμε τα μάγουλα με τις παλάμες μας ( δεν κααανει)
Όταν φεύγει κάποιος ταξίδι δεν σκουπίζουμε μέχρι να φτάσει στον προορισμό του
Δεν κάνει να πατάμε τη σκούπα
Όταν χτενιζόμαστε τα μαλλιά δεν τα πετάμε όπου  να ναι
Οταν βλέπουμε κάμπια ( ναι η γνώστη μας μπλούντα) πρέπει να πεις και να φτύσεις πάνω της 3 φορές: φτου εσύ σπυριά και εγώ μαλλιά
Να μη μετράμε τα αστέρια το βράδυ θα βγάλουμε μπαστραβίτσες ( οι καντηλες αλλιώς)
και τέλος αλλά όχι το τελευταίο γιατλι θα επανέλθω με άλλ παράξενα: ΦΑΕ ΤΟ ΦΑΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΦΑΚΙΟΛΟΥ ( ποια ειναι η κυρια ποτε δεν εμαθα)

το χωριό χορεύει στη γερμανία

ευχαριστούμε τον πάνο γκαραλιάκο για την αποστολή του υλικού

Η κουβέρτα του παππού

Όταν τα γεράματα χτυπάνε την πόρτα… οι άνθρωποι γίνονται βάρος στους νεότερους, έτσι τουλάχιστον πιστεύουν… Και έτσι το βλέπουν κάποιοι. Ξεχνάνε, όμως, ότι τα γεράματα δεν είναι αρρώστια, κάποια στιγμή όλοι θα φτάσουν εκεί. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις! Σοφή αυτή η παροιμία.

Κανένας δεν αναλογίζεται τα δύσκολα, αυτά που θα ‘ρθουν.

Κανένας δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και τα πιο φυσιολογικά πράγματα για εμάς και οι φυσικές απλές δραστηριότητες στα γεράματα γίνονται με δυσκολία. Οι άνθρωποι όταν γερνάνε γίνονται σοφοί από την εμπειρία της ζωής. Η ψυχή τους γεμάτη και η καρδιά τους χτυπά πλέον από ανησυχία να δουν και να καμαρώσουν καλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τη συνέχεια τους…

Και, όμως, αυτοί οι άνθρωποι που καρδιοχτυπούν για τις ζωές των παιδιών τους, κάποιες φορές τους γίνονται ανεπιθύμητοι… Και αναρωτιέται κανείς, πόσοι αχάριστοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι; Δεν τους έχει πει κάποιος ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται; Ότι κάποτε και οι ίδιοι, αδύναμοι και γερασμένοι θα κρέμονται από τα δικά τους παιδιά;

Ο παππούς της ιστορίας πάντρεψε τον μονάκριβο γιο του. Απ’ την αγάπη που του είχε, του έκανε δώρο όλη την περιουσία του και δεν κράτησε τίποτα για τον ίδιο…
Ο γιος παντρεύτηκε και όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι τη στιγμή που ο παππούς πολύ γέρος πια είχε ανάγκη τη φροντίδα του γιου και της οικογένειάς του…

Για αντάλλαγμα η νύφη του και ο γιος του τον έβαλαν να μένει σε ένα υπόγειο…Έστελναν δε το παιδί τους να του δίνει ένα πιάτο φαϊ.

Όταν πια δεν άντεχαν να τον φροντίζουν άλλο και οι καυγάδες μεταξύ νύφης και γιου είχαν γίνει καθημερινότητα (η νύφη δεν ήθελε καθόλου τον παππού στο σπίτι) αποφάσισε ο γιος να πάρει τον παππού μέσα σε μία κουβέρτα και με τη βοήθεια του μικρού εγγονού να πετάξουν τον γέροντα σε ένα ποτάμι…
Όταν έφτασαν στο ποτάμι και πέταξαν τον παππού μέσα , ο εγγονός πήρε πίσω μαζί του την κουβέρτα

-»Γιατί παιδί μου το έκανες αυτό;» του είπε έντονα η μάνα του όταν γύρισαν σπίτι.

-»Θα κρατήσω αυτή την κουβέρτα για σένα όταν γεράσεις να σε πετάξω με την ίδια στο ποτάμι όπως τον παππού…»

Οι γονείς συγκλονίστηκαν… κατάλαβαν το λάθος τους και πήγαν με δάκρυα στα μάτια και έφεραν πάλι πίσω τον παππού από το ποτάμι , γονάτισαν μπροστά στον πικραμένο πατέρα και του ζήτησαν συγχώρεση.

Αν κάποτε γεράσεις… αν κάποτε γίνεις ανήμπορος, αν νιώσεις ότι είσαι εσύ το βάρος στους  άλλους  σκέψου ότι όλο αυτό είναι η φυσική κατάληξη της ανθρώπινης φύσης! Γι αυτό φρόντισε τώρα που είσαι νέος και υγιής να προσφέρεις στους ηλικιωμένους όσα και ότι μπορείς.  Πάντα μας επιστρέφεται ότι δίνουμε…(http://antikleidi.com/2014/04/04/koyberta-pappou/)

Πρωταπριλιά

Το έθιμο να λέμε ψέματα την Πρωταπριλιά προέρχεται από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό ωστόσο δύο εξ αυτών είναι οι επικρατέστερες:

Από τους Κέλτες: Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και αν ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο «κώδικας δεοντολογίας» των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Από τη Γαλλία: Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η Πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1η Απριλίου. Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χηρέψει γρήγορα.

Με πληροφορίες από το Wikipedia