Μια φορά και έναν καιρό οι άνθρωποι βγαίνανε έξω ο,τι ώρα θέλανε.τα παιδιά πήγαιναν σχολείο οι γονείς στη δουλειά και τα απογεύματα ανταμώνανε με φίλους στις παιδικές χαρές και στα πάρκα.
Κάποτε όταν φορούσες μάσκα στις τράπεζες φωνάζανε στην καλύτερη των περιπτώσεων την αστυνομία.Κάποτε όταν πήγαινες σούπερ μάρκετ δεν φορούσες ούτε μάσκα ούτε γάντια.Κάποτε όταν συστηνόσουν με κάποιον έλεγες :χαίρω πολύ και κάνατε χειραψία!
Υπήρχε καιρός που ο κόσμος πήγαινε και άκουγε τους Χαιρετισμόυς της Παναγίας.οι εκκλησίες ευωδίαζαν απο τα λουλούδια του Επιταφίου και σείονταν ο κόσμος απο τα φιλιά και τις αγκαλιές το βράδυ της Ανάστασης..Υπήρχε καιρός που ανήμερα Κυριακή του Πάσχα όλες οι οικογένειες αντάμωναν και έψηναν αρνάκι έπιναν γελούσαν...ολα αυτά μια φορά και ένα καιρό..
Τώρα τίποτα δεν είναι ίδιο.όλα αυτά που τα θεωρούσαμε δεδομένα δεν υπάρχουν πια,ίσως έτσι να εκτιμήσουμε περισσότερο την καθημερινότητα, ίσως έτσι να εκτιμήσουμε την ελευθερία μας,ίσως έτσι να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους μας! Μένουμε σπίτι γιατί το οφείλουμε σε μας και τα παιδιά μας.το οφείλουμε στην κοινωνία να μείνουμε σπίτι. δε ζούμε μόνοι σ αυτόν τον κόσμο,έναν κόσμο που αποδείχτηκε πόσο μικρός είναι τελικά και πόσο πολύ εξαρτώμαι απο τον Κινέζο τον Αμερικάνο τον Γερμανό τον Γάλλο.
Μακάρι να περάσει γρήγορα όλο αυτό.Ενα είναι σίγουρο ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ίδιος πια απο εδώ και πέρα.θα το θυμόμαστε όλοι μας, τα παιδιά μας, θα το θυμάται η ιστορία.το θέμα είναι να μας θυμούνται ενωμένους, δυνατούς και μονοιασμένους. το 2020 θα είναι η χρονιά που άλλαξε ο κόσμος. γιατί όχι και μεις;
