Για τον Πανούλη...

Αν υπήρχε το κουμπί του χρόνου και πατώντας το γυρίζαμε τον χρόνο πίσω...

τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν έλειπε έστω και ένας...αν έλειπες εσύ...

Έχω κλειδώσει μέσα μου όλες τις στιγμές που περνούσαμε

τα καλοκαίρια στο χωριό.

Παρ' όλο που οι χειμώνες μας έβρισκαν διασκορπισμένους

στους τόπους διαμονής μας,

τα καλοκαίρια πάντα σμίγαμε εκεί.

Εκεί ήταν η αφετηρία και ο προορισμός μας.

Και μ'ένα τρόπο μαγικό είχαμε ένα "δέσιμο",

σα να μην μας είχε χωρίσει κανένας χειμώνας...

Εκείνες οι γεμάτες ξενοιασιά στιγμές που ζήσαμε,

έχουν ριζώσει βαθιά στην καρδιά μου...

Και αν η μνήμη μου με τα χρόνια έχει ξεθωριάσει,

και δεν μπορεί να θυμηθεί με την σωστή σειρά ημερομηνίες και γεγονότα,

θυμάται ολοκάθαρα το χαμόγελο σου...

Πάντα χαμογελούσες θυμάμαι,

και αυτό δεν μπορεί να σβηστεί απ'την σκέψη μου

ακόμα και με την πάροδο των χρόνων.

Τούτο το ταξίδι το δίχως επιστροφή,

έγινε άδικα, νωρίς - πολύ νωρίς για σένα.

Καμιά λέξη δεν μπορεί να περιγράψει τον πόνο,

κάποια πράγματα μόνο τα νιώθει κανείς.

Η σκέψη μου στέρεψε, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να γράψω.

Κουράγιο στους γονείς, στην σύζυγο, στα αδέρφια, σε όσους σ' αγάπησαν...

Καλό ταξίδι...

Θα μας λείψεις πολύ...

Και αν υπήρχε το κουμπί του χρόνου και πατώντας το γυρίζαμε τον χρόνο πίσω...

τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο αν έλειπε έστω και ένας...αν έλειπες εσύ Πανούλη...

(Με αγάπη Λένα Σωτηροπούλου)