όχι καλή χρονιά.....καλύτερη!!

 Δύσκολη χρονιά το 2020!

 Δύσκολη πολύ! μας έκανε να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι,να δούμε αν είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στους συνανθρώπους μας,να δούμε αν μπορούμε να μείνουμε σπίτι επειδή πρέπει, να εξετάσουμε το τι πιστεύουμε και τι οχι!!

Μας πήρε πολλά το 2020, μας πήρε το άγγιγμα, μας πήρε το φιλί, μας πήρε την αγκαλιά και ακόμα χειρότερο, μας πήρε  δικούς μας ανθρώπους!!Τίποτα δεν είναι δεδομένο πια και νομίζω οτι αυτή η χρονιά θα μας στιγματίσει για πάντα!!

Δύσκολη χρονιά το 20!

Τα παιδιά έχασαν το σχολείο τους, τους φίλους τους, φορεσανε μάσκα, μάθανε το αντισηπτικό, μάθανε τι είναι κορωνοϊός.....Εμείς οι μεγάλοι χάσαμε τον μπούσουλα γενικώς

...μερικοί απο μας εξακολουθούν και κοιτάνε τον ευατο τους, μερικοί απο μας δεν μας νοιάζει- αρκει να μη τύχει σε μένα- μερικοί απο μας χάσαμε δουλειές και αξιοπρέπεια, αλλά προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί για τα παιδιά μας!!

Δύσκολη χρονια το 2020.

Το καλοκαίρι δεν αγκαλιαστηκαμε, δε χορέψαμε, δεν ήπιαμε παρέα!Το Πασχα δεν πήγαμε στις εκκλησιές μας, δεν ακολουθήσαμε τον Επιτάφιο δεν Κοινωνησαμε!!Τα Χριστούγεννα δεν φάγαμε με τους δικούς μας τους παππούδες μας τους αφήσαμε μονάχους γιατι τους αγαπάμε!

δύσκολη χρονιά το 20!

Ας είναι η νέα χρονιά καλύτερη!!μακάρι να περάσει ολο αυτό και να πάρουμε τη ζωή μας πίσω!μακάρι να είμαστε πιο προσεχτικοί εμείς οι μεγάλοι και είμαι σίγουρη θα περάσει! για τη νεα  χρονιά θα ευχηθώ να έχετε όλοι το πιο σημαντικό αγαθό απ όλα, αυτο που απειλήθηκε και απειλείται ακόμα: να έχουμε την υγεία μας παιδιά την υγειά μας!!!!να είστε όλοι καλά!

η φωτογραφία είναι του ΑΡΚΑ!

τα δεδομένα ως ζητούμενα

Μια φορά και έναν καιρό οι άνθρωποι βγαίνανε έξω ο,τι ώρα θέλανε.τα παιδιά πήγαιναν σχολείο οι γονείς στη δουλειά και τα απογεύματα ανταμώνανε με φίλους στις παιδικές χαρές και στα πάρκα.
Κάποτε όταν φορούσες μάσκα στις τράπεζες φωνάζανε στην καλύτερη των περιπτώσεων την αστυνομία.Κάποτε όταν πήγαινες σούπερ μάρκετ δεν φορούσες  ούτε μάσκα ούτε γάντια.Κάποτε όταν συστηνόσουν με κάποιον έλεγες :χαίρω πολύ και κάνατε χειραψία!
Υπήρχε καιρός που ο κόσμος πήγαινε και άκουγε τους Χαιρετισμόυς της Παναγίας.οι εκκλησίες ευωδίαζαν απο τα λουλούδια του Επιταφίου και σείονταν ο κόσμος απο τα φιλιά και τις αγκαλιές το βράδυ της Ανάστασης..Υπήρχε καιρός που ανήμερα Κυριακή του Πάσχα όλες οι οικογένειες αντάμωναν και έψηναν αρνάκι έπιναν γελούσαν...ολα αυτά μια φορά και ένα καιρό..
Τώρα τίποτα δεν είναι ίδιο.όλα αυτά που τα θεωρούσαμε δεδομένα δεν υπάρχουν πια,ίσως έτσι να εκτιμήσουμε περισσότερο  την καθημερινότητα, ίσως έτσι να εκτιμήσουμε την ελευθερία μας,ίσως έτσι να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους μας! Μένουμε σπίτι γιατί το  οφείλουμε σε μας και τα παιδιά μας.το οφείλουμε  στην  κοινωνία  να μείνουμε σπίτι. δε ζούμε μόνοι σ αυτόν τον κόσμο,έναν κόσμο που αποδείχτηκε πόσο μικρός είναι τελικά και πόσο πολύ εξαρτώμαι απο τον Κινέζο τον Αμερικάνο τον Γερμανό τον Γάλλο.
Μακάρι να περάσει  γρήγορα όλο αυτό.Ενα είναι σίγουρο ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ίδιος πια απο εδώ και πέρα.θα το θυμόμαστε όλοι μας, τα παιδιά μας, θα το θυμάται η ιστορία.το θέμα είναι να μας θυμούνται ενωμένους, δυνατούς και μονοιασμένους. το 2020 θα είναι η χρονιά που άλλαξε ο κόσμος. γιατί όχι και μεις;

ας μάθουμε

 Τα Ψυχοσάββατα
Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τους κεκοιμημένους η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς.
Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους.

Σε ετήσια βάση η Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα• το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.( πηγή αγιορείτικο βήμα)

1 Μάη

Πρωτομαγιά ονομάζεται η πρώτη μέρα του Μαΐου, η οποία είναι μέρα αργίας (η Πρωτομαγιά , για το εργατικό κίνημα είναι απεργία) για πολλές χώρες του κόσμου. Τις περισσότερες φορές η Πρωτομαγιά είναι συνώνυμη με την Παγκόσμια Μέρα των Εργατών (Εργατική Πρωτομαγιά), την ημέρα δηλαδή που τιμώνται οι αγώνες του εργατικού κινήματος. Ο εορτασμός όμως της Πρωτομαγιάς, έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος. Πολλά από τα αρχαία έθιμα έχουν επιβιώσει μέχρι και σήμερα. Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.Στην Ελλάδα οι εργατικές κινητοποιήσεις για τη Πρωτομαγιά ξεκίνησαν το 1893, όταν ο Σταύρος Καλλέργης προσπάθησε να διοργανώσει στο Παναθηναϊκό Στάδιο μία κινητοποίηση μέσω του Σοσιαλιστικού Συλλόγου.

Στη κινητοποίηση έλαβαν μέρος μόλις 2.000 εργάτες, αριθμός που δεν ανησυχεί τις αρχές και δεν απαιτήσε την επέμβασή τους.

Οι συγκεντρωμένοι απαίτησαν 8ωρο, καθιέρωση της Κυριακής ως αργίας κι η ασφάλισή τους από το κράτος. Το ψήφισμά τους εγκρίνεται ομόφωνα, αλλά η κωλυσιεργία ήταν μεγάλη. Το επιδίδουν την 1η Δεκεμβρίου 1893 στον Πρόεδρο της Βουλής. Εκείνος καθυστερεί ακόμη περισσότερο, δεν το εκφωνεί κι αντίδραση του Καλλέργη, τον οδήγησε στη σύλληψή και τον ξυλοδαρμό για δύο ημέρες στο αστυνομικό τμήμα, όπου μεταφέρθηκε.

Το κίνημα ατόνησε κι εξαφανίστηκε. Χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια για να εορταστεί και πάλι η εργατική πρωτομαγιά το 1911.

Δημιουργήθηκαν δευτεροβάθμιες οργανώσεις και ξέσπασαν πολυήμερες απεργίες σε όλη την επικράτεια. Στη Θεσσαλονίκη χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας για τη διάλυση του συγκεντρωμένου πλήθους, συλλαμβάνοντας τα στελέχη της "φεντερασιόν Θεσσαλονίκης".

Την ίδια στιγμή στην Αθήνα η αστυνομία συνέλαβε τους τρεις επικεφαλής της οργάνωσης των κινητοποιήσεων στο Μετς, με το αιτιολογικό ότι δεν είχαν άδεια. Η επόμενη απόπειρα έγινε το 1919, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ, σε 12 πόλεις πανελλαδικά

Η κουβέρτα του παππού

Όταν τα γεράματα χτυπάνε την πόρτα… οι άνθρωποι γίνονται βάρος στους νεότερους, έτσι τουλάχιστον πιστεύουν… Και έτσι το βλέπουν κάποιοι. Ξεχνάνε, όμως, ότι τα γεράματα δεν είναι αρρώστια, κάποια στιγμή όλοι θα φτάσουν εκεί. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις! Σοφή αυτή η παροιμία.

Κανένας δεν αναλογίζεται τα δύσκολα, αυτά που θα ‘ρθουν.

Κανένας δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και τα πιο φυσιολογικά πράγματα για εμάς και οι φυσικές απλές δραστηριότητες στα γεράματα γίνονται με δυσκολία. Οι άνθρωποι όταν γερνάνε γίνονται σοφοί από την εμπειρία της ζωής. Η ψυχή τους γεμάτη και η καρδιά τους χτυπά πλέον από ανησυχία να δουν και να καμαρώσουν καλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τη συνέχεια τους…

Και, όμως, αυτοί οι άνθρωποι που καρδιοχτυπούν για τις ζωές των παιδιών τους, κάποιες φορές τους γίνονται ανεπιθύμητοι… Και αναρωτιέται κανείς, πόσοι αχάριστοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι; Δεν τους έχει πει κάποιος ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται; Ότι κάποτε και οι ίδιοι, αδύναμοι και γερασμένοι θα κρέμονται από τα δικά τους παιδιά;

Ο παππούς της ιστορίας πάντρεψε τον μονάκριβο γιο του. Απ’ την αγάπη που του είχε, του έκανε δώρο όλη την περιουσία του και δεν κράτησε τίποτα για τον ίδιο…
Ο γιος παντρεύτηκε και όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι τη στιγμή που ο παππούς πολύ γέρος πια είχε ανάγκη τη φροντίδα του γιου και της οικογένειάς του…

Για αντάλλαγμα η νύφη του και ο γιος του τον έβαλαν να μένει σε ένα υπόγειο…Έστελναν δε το παιδί τους να του δίνει ένα πιάτο φαϊ.

Όταν πια δεν άντεχαν να τον φροντίζουν άλλο και οι καυγάδες μεταξύ νύφης και γιου είχαν γίνει καθημερινότητα (η νύφη δεν ήθελε καθόλου τον παππού στο σπίτι) αποφάσισε ο γιος να πάρει τον παππού μέσα σε μία κουβέρτα και με τη βοήθεια του μικρού εγγονού να πετάξουν τον γέροντα σε ένα ποτάμι…
Όταν έφτασαν στο ποτάμι και πέταξαν τον παππού μέσα , ο εγγονός πήρε πίσω μαζί του την κουβέρτα

-»Γιατί παιδί μου το έκανες αυτό;» του είπε έντονα η μάνα του όταν γύρισαν σπίτι.

-»Θα κρατήσω αυτή την κουβέρτα για σένα όταν γεράσεις να σε πετάξω με την ίδια στο ποτάμι όπως τον παππού…»

Οι γονείς συγκλονίστηκαν… κατάλαβαν το λάθος τους και πήγαν με δάκρυα στα μάτια και έφεραν πάλι πίσω τον παππού από το ποτάμι , γονάτισαν μπροστά στον πικραμένο πατέρα και του ζήτησαν συγχώρεση.

Αν κάποτε γεράσεις… αν κάποτε γίνεις ανήμπορος, αν νιώσεις ότι είσαι εσύ το βάρος στους  άλλους  σκέψου ότι όλο αυτό είναι η φυσική κατάληξη της ανθρώπινης φύσης! Γι αυτό φρόντισε τώρα που είσαι νέος και υγιής να προσφέρεις στους ηλικιωμένους όσα και ότι μπορείς.  Πάντα μας επιστρέφεται ότι δίνουμε…(http://antikleidi.com/2014/04/04/koyberta-pappou/)

Πρωταπριλιά

Το έθιμο να λέμε ψέματα την Πρωταπριλιά προέρχεται από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό ωστόσο δύο εξ αυτών είναι οι επικρατέστερες:

Από τους Κέλτες: Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και αν ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο «κώδικας δεοντολογίας» των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Από τη Γαλλία: Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η Πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1η Απριλίου. Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά. Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια. Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χηρέψει γρήγορα.

Με πληροφορίες από το Wikipedia

Μπουγέλωμα στην Τσούκα

https://www.youtube.com/watch?v=u80u5We9HK0&feature=youtu.be

Ένας συγχωριανός μας στη γερμανική τηλεόραση

 Το τρίτο πρόγραμμα της γερμανικής τηλεόρασης, στις 15 Ιανουαρίου του 2013 παρουσίασε ένα αφιέρωμα στο Σωτήρη Παπακωνσταντίνου. Στο δικό μας Σωτήρη, που με τη σύζυγο του Σούλα, διατηρούν ελληνικό εστιατόριο στο Gössweinstein (περιοχή Forcheim).

 Η αγάπη του για τη μουσική τον ώθησε από μικρό να ασχοληθεί με αυτή. Αυτοδίδακτος, έμαθε να παίζει μπουζούκι και αργότερα βιολί. Όμως δεν σταμάτησε εκεί. Τις ελεύθερες ώρες του άρχισε να κατασκευάζει μουσικά όργανα. Μετά τη δουλειά στο εστιατόριο, ανέβαινε στο εργαστήρι του και περνούσε εκεί αμέτρητες ώρες. Με αποτέλεσμα: πάνω απο 200 βιολιά, μπουζούκια, λαούτα, ούτι, κιθάρες, λίρες και τα τελευταία του μουσικά όργανα δύο πολύ ωραία κανονάκια. Όλα τέλεια κανονισμένα και με μεγάλη ακρίβεια όπως ταιριάζει στον τελειομανή Σωτήρη. Αυτό είναι το χόμπι του! Τα φτιάχνει γι αυτόν και την οικογένεια του, και όχι για εμπορικούς λόγους. 

 Έτσι εκτός από πολύ καλό φαγητό προσφέρει στους πελάτες του και αξέχαστες ελληνικές βραδιές. Οι Γερμανοί, και όχι μόνο, τον αγαπούν. 

 Σωτήρη από όλους εμάς που σε γνωρίζουμε και σε εκτιμούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι αυτά που μας προσφέρεις. Κάνεις εμάς και το χωριό μας υπερήφανους! 

Αθανάσιος Φλόκας.

Υ.Γ Πατήστε ΕΔΩ για να δείτε το αφιέρωμα:   

ο μάρτης στο χωριό μας

Καλό μήνα σε όλους...

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης και σχεδόν σε όλη την ελλάδα

φιγουράρει στα χέρια μικρών και μεγάλων ενα βραχιολάκι λευκό και κόκκινο..

έτσι λοιπόν και στο χωριό μας την τελευταία νύχτα του Φλεβάρη

οι μάνες μας ή οι γιαγιάδες μας μας έπλεκαν αυτό το βραχιολάκι για να

μη μας καίει ο ήλιος...

όσοι δε το φορούσαν παραμονή πρωτομαρτιάς έπρεπε να περιμένουν

να το φορέσουν με το παλιό ημερολόγιο,μετά απο 13 μέρες δηλαδή.

Παλιότερα μαζί με το Μάρτη κρεμάγανε (όσοι είχανε) και δεκάρες στο λαιμό για 

καλή τύχη...τον μάρτη τον κρατάμε 8 μέρες, όχι παραπάνω, και μόλις περάσει

αυτό το διαστήμα τον κόβουμε και τον ρίχνουμε σε μια βατσινιά( όχι σε δέντρο)

έτσι ώστε τα χελιδόνια που έρχονται σε 15 μέρες να πάρουν τα λευκοκοκκινα σχοινάκια

 να φτιάξουν φωλιά!!Τέλος στο χωριό μας λέγεται πολύ συχνά και η εξής παροιμία: οι άλλοι μήνες

τρώνε κρέας και ο μάρτης κόκκαλα.Αυτό το λέμε γιατί τότε μας τελείωναν τα ξύλα,οι τροφές των ζώων και οι προμήθειες του χειμώνα...

ο καιρός ανοίγει και οι γυναίκες σιγά σιγά περιμένοντας το Πάσχα θα αρχίσουν να ασβεστώνουν τα σπίτια και τις αυλές....καλώς ήρθες άνοιξη λοιπόν!!

(ευχαριστούμε τη κυρία κωνσταντίνα τσιλιλή ( βασίλινα) για τις πληροφορίες

ΓΑΙΔΑΡΟΣ

Σύμφωνα με την βιβλιογραφία ο όνος ή κοινός γαϊδούρι, κατάγεται από την Αφρική. Οι αιγύπτιοι φαίνεται ότι το χρησιμοποιούσαν ως κατοικίδιο ζώο τουλάχιστον 3000 χρόνια π.Χ. Από εκεί μεταδόθηκε η χρήση του στους κατοίκους της Μεσοποταμίας, τους Σουμέριους, από αυτούς στην Ιωνία της Μικράς Ασίας και την Μινωική Κρήτη και από αυτήν στην Ελλάδα. Από τους Έλληνες αργότερα τον παρέλαβαν οι Ρωμαίοι.

Ο γάιδαρος σε σύγκριση με το άλογο έχει πολύ μεγάλη αντοχή στην κοπιώδη εργασία, στον καύσωνα, στις ασθένειες, στην πείνα και στην δίψα. Είναι εξαιρετικά λιτοδίαιτος, πολύ υπομονετικός και μακροβιότερος του αλόγου. Παρά την ολιγάρκειά του όσον αφορά τη διατροφή του, είναι απαιτητικός στο νερό, το οποίο πρέπει να είναι καθαρό, για να το πιει. Αρνείται συνήθως να πιει νερό και ακόμη μερικές φορές, όταν

 έχουν πιει από το ίδιο δοχείο άλλα ζώα ή ακόμη και όνοι.

σύμφωνα με ένα συνέδριο που έγινε στην Ύδρα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από τα 508.000 γαϊδούρια που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1955, το 1995 καταγράφηκαν 95.000, το 2005 20.400 και το 2006 μόνο 18.173, εξ’ ου και η ειδοποίηση της Ε.Ε. ότι κινδυνεύει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση.

Το 42,5% του συνολικού πληθυσμού βρίσκεται στην Πελοπόννησο, όπου υπάρχει και η μοναδική ελληνική φυλή, ο Αρκαδικός όνος που τον αναφέρουν ο Όμηρος και ο Ξενοφώντας